دنيای من

امروز هوا ابري است. دخترم از خانه زده بيرون تا با گروه كلاس رقصش در جشن بچه هاي محل برقصند. دوستم پشت كامپيوتر مشغول رسيدگي به كارهاي تمام نشدني اش هست و من اتو مي كشم. اتو مي كشم و انگار با اين كار سعي مي كنم چروكهاي روحم را هم صاف مي كنم. به ترانه هاي فرامرز اصلاني گوش مي دهم. با شنيدن ترانه « اگه يه روز » ياد تمام دفعاتي مي افتم كه توي ذهنم به خودم گفتم اگه يه روز...... و بغضم مي گيرد. الان بايد كجا بودم. چقدر از كارهايي كه مي خواستم انجام بدهم توانسته ام انجام بدهم؟ چند در صد آروزهايم برآورده شده اند؟ چند بار به هدفم رسيده ام؟ آيا از وقتم آنطور كه بايد استفاده كرده ام؟ اتو را به كناري مي گذارم به دوستم سهيلا تلفن مي كنم تا حالش را بپرسم. دارد به زير شيرواني خانه كه حكم انباري را دارد سر و سامان مي داد. مي بينم كه تنها نيستم در حالي كه من اتو مي كشم ديگران هم در در چرخه تمام نشدني زندگي روزمره دست و پا مي زنند و به دور خود مي چرخند.
حالا به موسيقي متن فيلم «فريدا» كه يكي از سي دي هاي مورد علاقه من است و من تقريبا هر روز به آن گوش مي دهم، گوش مي دهم.