لزوم خود سانسوري
جمعه 27 اردیبهشت 1381گاهي اوقات كه تو جمع دوستان ايراني هستم بايد مواظب حرف زدنم باشم و اغلب با اينكه اين قضيه رو خوب مي دونم رعايت نمي كنم.حالا چرا اينجور مي شه، نمي دونم.شايد بايد دنبالش توضمير ناخوداگاهم بگردم.ممكنه كه دليلش راحتي كسي باشه كه باهاش زندگي مي كنم كه عادت به درس اخلاق دادن نداره وهيچكس رو قضاوت نمي كنه.شايد هم رابطه من و دخترم كه عادت دارم در مورد مسايلي باهاش صحبت كنم كه خيلي از والدين اونها را تابو ميدونند عامل اين خصوصيت اخلاقي من باشه.به نظر من در جريان يك سري از واقعيتهاي اجتماعي نبودن باعث مصونيت از آنها نيست.جواني كه پديده اي به نام اعتياد رو نشناسه، نسبت به اوني كه اطلاعات كافي داره بيشتر احتمال معتاد شدن رو داره.اين نظر منه و بهش هم معتقد هستم ولي اين اعتقاد مانع از اين نمي شه كه وقتي از دور همنشينيها برميگردم از خودم ناراضي نباشم و خودم رو سرزنش نكنم.
محيط خاص كاري من وصحبت كردن در مورد موضوعاتي كه براي خيلي ها هنوز در حد تابو مونده از يك طرف وافرادي كه در روز باهاشون سر و كار دارم از طرف ديگه به من اين احساس راحتي رو ميدن.وقتي كه با خودم خلوت مي كنم ميبينم كه همه اينها توهمي بيش نبوده و متاسفانه بايد كمي تمرين خود سانسوري كنم.
يادداشت ها | بازگشت به صفحه اول
دنبالک:
آدرس دنبالک براي اين مطلب: http://www.donyayeman.com/cgi-bin/mt/mt-tb.cgi/338